Lucas’ın planı hazırdı. Ölü Ruh etraftayken ve yakın bir zamanda Wier’leri yönetmeye başlayacak kadar güçlü olacakken kaybedecek zamanları yoktu. Dwight koşturarak Lucas’ın yanına geldi. Her adımında koyu kızıl saçları önüne düşüyordu.
“Efendim, öğretmenim.”
Zaten dağılmış saçlarını eliyle karıştırdı ve heyecanla parlayan koyu yeşil gözleri ile gülümsedi. Lucas cebinden bir çikolata çıkardı. Bir çocuğu kandırmak ne kadar zor olabilirdi ki…
“Bugün çok uslu bir öğrenci oldun.”
Dwight sevinçle çikolatayı aldı.
“Teşekkür ederim.”
“Ah, Dwight…”
Elindeki dosyaları göstererek ” Bu dosyaları revire götürmede bana yardımcı olur musun?” dedi.
“Tabii ki efendim.”
Dwight her şeyden habersiz büyük bir sevinçle dosyaları revire götürdü. Amy’ nin bayıldığı günden sonra zemin kattaki depo revire dönüştürülmüştü.Aslında buna gerek yoktu çünkü merkez hastane kadar kapsamlı olmasa da bir sağlık kuruluşuydu ama Amy’ nin annesi çok ısrar etmişti.Küçük odada birkaç metre arayla iki yatak bulunuyordu ve tam karşısında da alçak bir masa vardı. Dwight elindeki dosyaları masaya bıraktı ve çıkmak için kapıya yöneldi. O sırada başına bir ağrı saplanmıştı.
“Dwight.”
Kapının önünde beliren Lucas’ın soğuk sesi bütün odayı dondurdu.
“Kendini iyi hissetmiyor gibi görünüyorsun.”
“Ha-hayır , iyi-”
Dwight ellerini şakaklarına götürdü ve acı içinde yere çöktü.
“Biraz dinlenmelisin.”
Lucas Dwight’ı kucakladı ve yataklardan birine yatırdı.
“Sadece biraz dinlen.”
Dwight’ın göz kapakları ağırlaştı. Gözlerinin kapanmasına karşı koymadı ve kendini derin bir uykuya bıraktı.
Lucas bir an tereddüt etti ama sadece bir an ve kendini toplayıp yüzüne hafif bir tebessüm yerleştirdi.
“Lucas?”
Ray ne zaman gelmişti?
“Çocukları hazırladın mı Ray?”
Ray yavaşça başını salladı.
“Hepsi gözü bağlı bir şekilde bahçede çember oluşturdu.”
Ray çocukların gözünü bağladığında bir çocuk -Ryan olmalıydı ona bunu neden yaptığını sormuştu. Ray o sırada gözyaşlarına engel olamamış ve bir cevap bekleyen çocuğun yüzüne aptal gibi bakmıştı. Ona “arkadaşınızın ölümünü görmemeniz için” diyemezdi ya.
“Şe-şey sadece bu bizim gizli büyümüzü görmemeniz için.”diyerek saçma bir yalan uydurmuştu.
Dışarıda ılık bir rüzgâr esiyordu. Güneş bulutların arkasına saklanmış kalın gri bulutlar Dwight’a yas tutmaya hazırlanıyorlardı.
Sekiz çocuk bahçede çember oluşturmuş merakla bekliyorlardı. Amy çemberin dışında gözleri bağlı olarak bekliyordu. O planın sonraki aşamasında devreye girecekti. Az sonra Lucas kucağında Dwight ile birlikte geldi.
“Evet çocuklar.” Sesinin gür çıkmasına özen göstererek devam etti. “Bugün sizlerle özel bir büyü yapacağız.”
“Amy’ nin bayıldığı günkü gibi mi?”
“Ha-hayır! O gün korkunçtu.”
Çocukların mırıldanmalarını kesmek için sesini daha da yükseltti.
“Elbette hayır.”
O günkünden daha kötü olacaktı.
“Korkmanıza gerek yok.” Sesine heyecan katarak. ” Çok eğleneceksiniz.”
Lucas Dwight’ı çemberin ortasına yatırdı. Ray korku dolu gözlerle ona bakıyordu.
“Şimdi çocuklar hepiniz ellerinizi öne doğru uzatın.”
Hepsi denileni yaptı. Amy ise bir köşede olup biteni anlamaya çalışıyordu.
“Kötülüğü hapset ruhun derinliklerine, saf ruh korusun Aykan’ın izinde.”
“Durmadan tekrar edin.”
Amy hariç hepsi hep bir ağızdan söyledi.
“Kötülüğü hapset ruhun derinliklerine, saf ruh korusun Aykan’ın izinde.”
“Ray.”
Ray irkilerek Lucas’a baktı. Dwight’ın acı içindeki sesini duymamaları için özel bir toz hazırlamıştı. Tozu tek tek çocukların üzerine serpti.
Yoğun siyah bir duman çemberin ortasında toplanmaya başlamıştı. Duman bulutu bir girdap gibi hızla dönmeye başladı. Döndü döndü ve hedefini gözüne kestirmiş bir avcı gibi tüm gücüyle Dwight’ın yerde yatan bedenine saldırdı.Çocuğun bedeni titremeye başladı. Nefesi kesik kesikti ve acıyla çığlık atıyordu. Bedeni ani acı dalgalarıyla inlerken derisi yavaş yavaş siyaha dönmeye başladı.
Ray gözlerini şaşkınlıkla Dwight’a dikmişti. Kendi kendine sordu.
“Ne yapıyorsun Ray?”
Ellerini saçlarına geçirdi.
“Onu kurtarmalısın. Ölsen bile!”
Ray bir şey yapmadan duramayacaktı. Ölecek olduğunun farkındaydı ve Lucas aklındaki okumuş bir ifadeyle Ray’e baktı.
“Ray!”
“Özür dilerim Lucas. Be-ben izin veremem. Ölmesine izin veremem.”
Ray dikkatli adımlarla çembere doğru yaklaştı.
“Ray! Uzak dur!”
Lucas Ray’i tüm gücüyle çekmeye çalıştı ama Ray çembere daha da yaklaştıkça gerilemesi gerektiğini biliyordu. Çünkü siyah dumanlar onu da çevreleyebilirdi.
Lucas artık Ray’i tutmuyordu ama gözyaşları yanaklarından süzülürken tüm gücüyle bağırdı.
“Ray! Lütfen Ray! Sana ihtiyacım var! Sen benim en iyi dostumsun! Tek dostumsun Ray! Durun! Lanet olsun durdurun şunu… Lütfen durdurun!”
Çocukların onu duyamayacağını bilse de acı içinde dizlerinin üzerine çöktü ve sesini duyurmaya çalıştı. Ray artık istese de dumanlardan kaçamazdı. Bir kere fark edildikten sonra onlardan kaçmak imkânsızdı. Çemberin içine girdi ve Dwight’ın siyahlaşan bedenine sarıldı. Onu dumanlardan korumaya çalışıyordu ve geç de olsa başarmıştı. Dumanlar artık Ray’i hedefliyordu.
Ray’ in gözyaşları Dwight’ın siyah derisine damlarken tüm gücüyle bağırdı.
“Özür dilerim! Be-ben çok özür dilerim!”
Siyah dumanlar Dwight’ı saran kollara akın ederken Ray acı içinde fısıldadı.
“Özür dilerim, Lucas. Sen de benim en iyi dostumsun…”
Lucas’ın en yakın arkadaşının acı içinde kıvranmasını izlerken artık yapabileceği hiçbir şey yoktu. Büyü bitene kadar Ray’ in bedeninin Simsiyah olup acıyla parçalanmasını seyretti.
Yağmur da başlamıştı Dwight için değildi belki ama Ray için gökyüzü yastaydı.
Amy dâhil bütün çocuklar yorgunluktan çimlere yığılmış derin bir uykuya dalmışlardı. Amy bir şey yapmamıştı ama siyah dumanlar onu yorgun kılmaya yetmişti. Büyü bitince Lucas koşarak çemberin içine girdi. Ray’ in bedenini bulmayı ummuyordu ama yine de…
Tabii ki tek bulduğu Dwight’a sıkı sıkı sarılmış siyah çürümüş bir bedendi.
Dwight ise… O yaşıyordu.
Çocuğun tüm bedeni ele geçirilmemişti. Sadece baygındı ama onun da çok yaşayacağını söyleyemezdi. Eğer hesaplamaları doğruysa yaşayacağını da hesaba katsaydı kalbindeki dengesizlik yüzünden ömrü azalacaktı. Yani Dwight on sekizinci yaş gününden kısa bir süre sonra ölecekti.
“Neden?”
Lucas yerde yatan çocuğa suçlarcasına baktı.
“Neden Ray seni korumak için öldü?”
Derin bir nefes aldı ve kendini toparlamaya çalıştı. Planın ikinci aşamasına geçmeliydi. Her şeyi riske atsa bile planı bitirmeliydi. Arkadaşı bu uğurda can verdiyse her şeyini ortaya koymalıydı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
