Sonsuz bir karanlık... "Geri döneceğim." "Geri döneceğim..." diye tekrarladı içinden Amy. Bu ses öylesine tanıdıktı ki... Neredeydi? Boşlukta süzülüyormuş gibi hissediyordu. Sanki bulut olmuş uçuyordu, öylesine hafifti... Arından bir ses daha duydu, bir kadın sesi. "Amy..." dedi öncekinden daha yumuşak bir tını. "Kimsin, Neredesin? Seni göremiyorum..." Bir ses daha... "Ben lanetliyim..." " Bu ses..." diye düşündü Amy. "Neden bu kadar tanıdıktı..." Aniden bir acı dalgası tüm vücudunu kapladı. Adeta felç olmuştu. Sesler kafasının içinde karıştı ve karanlık aniden beyaz bir ışık hüzmesine boyun eğdi. "Violet, tatlım uyandı!" "Ah! Şükürler olsun." Amy gözlerini aralamış tavana bakıyordu. " Neredeyim ben?" Sözcükler o kadar zor çıkmıştı ki ağzından acıyla yüzünü buruşturdu. Boğazı kurumuştu. Ne olmuştu? Başı... Çatlayacak gibiydi. Elini şakaklarına koydu ve yavaşça ovdu. "Amy, tatlım beni duyuyor musun?" "Anne." diye düşündü Amy. Evde miydi? Birkaç saniye sonra kulakları hafif bir cihaz sesini işitti. "Bip,Bip,Bip..." Başı o kadar ağrıyordu ki bu sesten rahatsız oldu. "Hastanede olmalıyım." diye düşündü. "Ne oldu?" dedi Amy fısıldarcasına. " Gıda zehirlenmesi olduğunu söylediler. Seninle beraber on çocuk burada yatıyor," dedi babası. "On çocuk..."diye geçirdi içinden Amy. Ardından gözleri heyecanla parladı. "Nick..." "Ah, tatlım beni çok endişelendirdin. Bundan sonra öğle yemeğini ben hazırlayacağım bir daha o yemekhaneyi kullanmanı istemiyorum." Kadının gözleri dolmuş Amy'e bakıyordu. Yavaşça uzandı ve Amy’ nin elini tuttu. "Şimdi iyisin değil mi?" Amy yavaşça başını salladı. Babası annesinin omzunu kavradı ve " Hadi tatlım, Amy biraz dinlensin. Hem doktor yarın sabah taburcu olabileceğini söyledi. Merak etme o güçlü bir kız." dedi. Kadın isteksizce başını salladı ve Amy' yi beyaza bürünmüş hastane odasında dinlenmesi için yalnız bıraktılar. Başının ağrısı tüm vücudunu sararken Amy’ nin düşünebildiği tek şey Nick’ ti. İyi olmasını umarak gözlerini yavaşça kapadı. Uzun bir süredir uyuduğu halde neden bu kadar uykuluydu ki? Hastanenin ağır kokusunun ciğerlerine dolmasını umursamadan derin bir nefes aldı ve yorgun bedenini dinlendirebilmek için rahat bir uykuya daldı. "Saat kaç?" diye düşündü Amy. Anne ve babası başucunda uyuyakalmıştı. Karşısındaki duvarda asılı olan saate baktı. Gece yarısına iki saat vardı-en azından karanlıkta görebildiği kadarıyla öyleydi. Amy kendini oldukça dinç hissediyordu. "İki saat sonra Rüya okulunda olacağım." diye geçirdi içinden. O zamana kadar ne yapabilirdi? Uyumak istemiyordu ve o sırada aklına Nick geldi. Onu ziyaret etmek istiyordu. Gece yarısından önce sessizce gidip gelebilirdi ama ya uyumuşsa? Bu saate büyük ihtimalle uyumuştu. “Onun iyi olduğunu kontrol edip gelirim." diye düşündü. Kolundaki serumu zorlayarak çıkardı. Yavaşça sıcak yatağını terk etti ve yerde duran yumuşak terlikleri ayağına geçirdi. Odadan ayrılmadan önce anne ve babasına ufak bir bakış attı ve fısıldadı. "Merak etmeyin, hemen döneceğim." Koridorlar boştu. Bu Amy için iyi bir şeydi. Hızlı adımlarla ilerlemeye devam etti. Nick’ in odasını bulmaya çalışıyordu. Keşke oda numarasını bilseydi. Bu katta olmasını umuyordu. Başını önüne eğmiş derin düşüncelerle ilerlerken aniden bir şeye çarptı, birine çarpmıştı. "Çok özür di-" Amy şaşkınlıktan sözünü tamamlayamadı. "Nick?" Geri çekildi ve gözlerini kırpıştırdı. "Amy..." Amy utanmıştı. "Ben... şey senin iyi olup olmadığını merak etmiştim." Nick de utanmıştı ama yüzünde kendini beğenmiş bir sırıtışla " Yani beni görmemeye dayanamıyorsun değil mi?" dedi. Amy’ nin suratı utançtan kıpkırmızı olmuştu. Yavaşça Nick’ in koluna vurdu. "Ta-tabii ki hayır! Hem sen neden yatağında değilsin?" Nick’ in yanakları kızarmıştı ve içten bir şekilde gülümsedi. "Tuvalete gidiyordum." Amy bir şey demedi sadece o da gülümsedi. Çünkü ikisi de Nick’ in yalan söylediğini biliyordu. "Pekâlâ, ikimiz de uyanık olduğumuza göre gece yarısına kadar birlikte takılalım mı?" Amy başını salladı ve ikisi de yan yana ilerlemeye başladılar. Bir içecek otomatının yanındaki banka oturdular ve birkaç dakika boyunca sessizce beklediler. Sessizliği bozan Nick oldu. "Odadan çıkman zor olmadı mı?" Amy başını hayır anlamında salladı. "Anne ve babam uyuyakalmıştı ve inan bana ikisinin de uykusu derindir." Nick gülümsedi. "Peki ya sen? Senin kaçman zor olmadı mı?" Nick’ in gülümsemesi bir anlığına kayboldu. "Şey ben... Benim yanımda kimse yoktu." Amy ciddileşerek "Nasıl, ailen ziyarete gelmedi mi? Okula ailenin işi dolayısıyla transfer olmuştun..." "Ailem... Ağabeyim." diye düşündü Nick. "Benim annem ve babam öldü, buraya tek ailem olan ağabeyim için geldim." Amy’ nin suratı üzüntü ile doldu. " Şey ben... Özür dilerim bilmiyordum. Neden söylemedin." Nick, Amy’ nin üzüntülü suratına baktı ve "İşte bu yüzden." dedi. Amy başını yere çevirdi. "Ne zaman birisine anne babamın öldüğünü söylesem o kişi bana acıyarak bakıyor, ben bana acımalarını istemiyorum..." Amy utanmıştı. "Ben çok üzgünüm." Nick’ in gözleri acıyla parlıyordu. "Sorun değil, ben iyiyim." "Ben iyiyim..." diye düşündü Amy. Gözleri bunu reddederken Nick'e nasıl inanabilirdi ki... "..." İkisi de konuşmalarının burada bittiğini anlamıştı. Amy yavaşça ayağa kalktı ve Nick'e veda ederek odasına gitmek için ilerlemeye başladı ama neden başı dönüyordu. Daha gece yarısı olamazdı değil mi? En son baktığında iki saat vardı, o kadar fazla zaman geçmemişti ama ya saate yanlış baktıysa? Sonuçta karanlıkta net görememişti. Loş ışıkların eşlik ettiği koridorda yere yığılmadan önce Amy duvardaki büyük saate bakabilmişti.
"Gece yarısı..."
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
