Sonra daha şaşırtıcı bir şey oldu. Bir baş belası gibi oturup kayıtsız görünen Eun Jiho, aniden bu tarafa baktı. Sonra ayağa kalktı ve sınıfın ortasına yürüdü.
Onun adımlarını takip eden, o tarafta oturan kızlar kalplerini ağızlarından tükürmek üzereydiler. Erkeklerle aynı.
Hiç kimse sınıfın ortasında güvenle yürüyen o çekici çocuktan gözlerimizi ayırmamız için bize yardım edemezdi.
Herkes Eun Jiho'ya bakarken o "Ban Yeo Ryung Kim?" dedi
Sabah duyduğum gibi, ortaokul birinci sınıf öğrencisi için sesi inanılmaz derecede kısık ve sakindi. Daha sonra dondurucu siyah gözleriyle sınıfa baktı.
Ban Yeo Ryung… diye düşündüm. Yani, yan tarafta yaşayan aynı zamanda bir romandaymış gibi sevimli bir adı olan güzel kız mı?
Bunu düşündüğüm anda elini kaldırdı.
"Benim."
"Yerleştirme testini en yüksek puanla geçen sen misin?"
“Evet, ne olmuş yani?”
Cevap verdi ve buz gibi soğuk bir tavırla önüne baktı. Sabah bana karşı çok nazik davrandığı için bu tepkisi beni şaşırttı.
Onu bir süre izledim ve etrafıma baktığımda, Ban Yeo Ryung'a kaşlarını çatarak tırnaklarını yiyen kızlar vardı.
Onları duymaya çalıştım.
“Ne kadar küstah bir kaltak. Cennetin Dört Kralı’nın Eun Jiho'suyla böyle konuşmaya nasıl cüret eder…!"
"…"
Dinlememek daha iyi olurdu. Başımı geriye çevirdiğimde, Ban Yeo Ryung ve Eun Jiho görüş alanıma girdi, ikisi de birbirlerine karşı yumuşak değildi.
Birbirlerine öyle şiddetle bakıyorlardı ki, bir elektrik kıvılcımı oluşacak diye korktum. Bakışları o kadar yoğundu ki, izleyiciler birbirlerine aşık olduklarını düşünebilirlerdi.
Her ikisi de bir süre ağızlarını kapalı tutacak kadar inatçıydı. Sessizliği ilk bozan, Eun Jiho'ydu.
Kelimenin tam anlamıyla kıs kıs güldü ve “İlginç. Bekle, bir sonraki sınavda sana nazik davranmayacağım."
“Cidden mi? Bana daha önceden nazik mi davranıyordun? "
"Göreceğiz.
Eun Jiho cevap verdi, sonra elini sallayarak geri döndü. Bu bana şunu düşündürdü,
Oh, saç renginden farklı olarak iyi bir çocuk olduğuna dair düşüncelerimi geri alıyorum. Benim hatam.
Geri çekilen gümüş saçlara baktığımda, altın-kahverengi saçlı bir çocuk Ban Yeo Ryung'a atladı ve ellerini tuttu. Şaşkınlıkla geriye baktığında çocuk muhteşem bir şekilde gülümsedi.
Onu tanıyordum. Woo Ju-in. Eun Jiho ile yakın arkadaş gibi görünen sevimli görünümlü sosyal çocuk.
Woo Ju-in sırıttı ve Ban Yeo Ryung'a "Jiho ile böyle konuşan ilk kız sensin" dedi.
"Jiho?" Ban Yeo Ryung merakla sordu.
Sınıftaki tüm kızlar Cennetin Dört Kralı hakkında konuşuyorlardı. "Eun Jiho" adını hiç duymamış olan sadece oydu. Ancak Woo Ju-in sanki hiçbir sorun yokmuş gibi gülümsedi ve başını salladı. Sonra bunu nazik bir açıklama takip etti.
"Evet, Jiho! Onun adı Eun Jiho. Ben Woo Ju-in'im. Küçüklüğümüzden beri arkadaşız. "
Sanki çok yakın arkadaşmış gibi bir sohbet etmeye başladılar. Etrafa baktığımda, kızlar Ban Yeo Ryung'a gözlerinden ateş püskürtüyorken kızgın görünüyorlardı.
İkisi de sohbetlerine devam etti.
Woo Ju-in yine gülümsedi ve sohbeti "Jiho'yu yenen ilk kişi sensin!" Diyerek bitirdi.
Yine, tamamen ters giden bir şeyler vardı.
Bir TV şovunda söylenebilecek bu diyalog nedir? Bu gerçekten bir dizi mi? Şu anda bir şaka mı çekiyoruz?
Başımı çevirdiğimde, Yoo Chun Young ve Cennetin Dört Kralından Kwon Eun Hyung'un buraya heyecanla baktıklarını fark ettim.
Yoo Chun Young hâlâ o buz gibi soğuk ifadeye sahipti. Ancak, Ban Yeo Ryung'a bakan mavi gözleri ona farklı bir ilgi gösteriyor gibiydi. Kwon Eun Hyung ise bir gülümsemeyle Ban Yeo Ryung'a baktı.
Onlara bakıyordum - hayır, Ban Yeo Ryung dışında sınıftaki çoğu kız çocuklara bakıyordu. Ancak, onlar sadece Ban Yeo Ryung'a bakıyorlardı. Bunu nasıl açıklayabilirdim, iyi oynanmış bir oyunu izlemek gibiydi.
Sonunda, okulun bitiş zamanı gelmişti. Çocuklar öğretmenlerine veda ederken çantalarını kaptılar ve sınıftan dışarı çıktılar. Eun Jiho ve Woo Ju-in de dahil olmak üzere Cennetin Dört Kralı, rahat bir tavırla çantalarını topluyorlardı. Yoo Chun Young’un koyu mavi kirpiklerini izliyordum ve arkamda birinin dokunuşu ardından döndüm.
Ban Yeo Ryung vardı. Eğik öğleden sonra güneş ışığı altında, elleri göğsünde dikkatle bana bakıyordu.
"Neden niçin?"
Kelimeler dilimden şaşkınlıkla süzüldü. Sınıftaki birkaç çocuk bize ilgiyle bakıyordu. Çünkü Ban Yeo Ryung ve ben bugün birbirimizle hiç konuşmamıştık. Birbirimize yakın oturmadık bile.
Kısaca iç çekti ve hiç tereddüt etmeden ellerimi tuttu.
“Donnie, hadi eve gidelim.”
"Ah ..."
Cevap vermem için zaman bırakmadan elimi çekti. Çok güçlü bir hamleydi. Elimi bırak diyecektim ama neredeyse ağlamak üzere olan üzgün yüzünün farkına vardım. Dudaklarını çok kuvvetli ısırdığından solduğunu da fark ettim.
Bu sabah bana söylediklerini düşündürdü.
“Tamam, ne demek istediğini anlıyorum ama önce okula gidelim.”
"…"
Emin değildim ama Yeo Ryung ile benim aramda bir ilişki olsaydı şu anda kavga halindeydik. Ellerini tutarken titremesinden bana duygusal olarak ne kadar güvendiğini hissedebiliyordum.
Ban Yeo Ryung’un elini sessizce tutarak koridora doğru adım attığımda, birinin gözlerinin üzerimizde olduğunu hissettim. Geri döndüğümde, Cennetin Dört Kralı bu tarafa bakıyordu.
Okul bahçesinde yürürken Ban Yeo Ryung tek kelime etmedi. Evlerimizin yanındayken elimi bıraktı ve dedi ki:
“Donnie, yarın görüşürüz.”
Ağzından çıkan bu sözlerle bana umutsuz bir bakış attı. Aman Tanrım. Bu durumla neden karşılaştığıma dair hiçbir fikrim yoktu. Onu reddetmek zordu. Güzelliğinin gücünü biliyor mu? Ben de öyle düşünmüştüm.
Saçımı karıştırdım ve "O… k, hadi şunu yapalım" dedim.
Sonra yüzünde parlak bir gülümseme belirdi. Kapı kilidindeki şifreye basıp kapılarından içeri girene kadar mutlu görünüyordu. Ben de onu izledikten sonra eve döndüm.
Ev sabahki gibi sessizdi. Saati kontrol etmek için başımı kaldırdım. 12.00, kesinlikle ailemin işten çıkması için çok erken.
Odama girdim. Çantayı koydum ve iç geçirerek üniformamla yatağa uzandım. Aynayı görmek bile istemedim. Sadece ceket değil, aynı zamanda formanın beyaz eteği. Kesinlikle bir palyaço gibi görünürdüm.
Bir süre böyleydim. Sonra dün gece yatağımın yanında attığım kitabı fark ettim.
Yatarken elimi başucuna doğru uzattım. Ellerimi salladıktan sonra parmak uçlarımda bir şey değdi. Onu uykulu gözlerimle aldım ve açtım.
Dün uykusuz gecemde okuduğum kitap bir web romanıydı. Kitabın arkasındaki reklam ifadesini uykulu gözlerle okudum.
Okulda düşerken bilinmeyen bir çocuğu öptüm! Tanrım! Ancak, ilk öpücüğümü çalan çocuk okulumuzdaki Cennetin Dört Kralından biri mi?
"…"
Dürüst olmak gerekirse, yaşım büyüdüğü için eğlenceli bir kitap değildi. Hikâye oldukça açıktı ve özeti tam olarak neye benzediğini açıklıyordu.
Güzel, zeki ve dışa dönük bir kız, kendini sıradan bir kız olarak görüyor. Ve yakışıklı, zengin bir ailenin tek oğlu olan bir çocuk her zaman dersleri atlar ve başkalarıyla kavga eder, ancak okuldaki birinciliği asla kaçırmaz. İkisi arasındaki ateşli romantizm!
Her yerde olan kız, erkek ve hikâye. Tabii bunlar gerçek hayatta olduğunda büyük bir sıkıntı olacak.
Erkek kahraman olan çocuk gerçek bir Koreli adam, ama gümüş saçları var. Geçerli bir ehliyeti yok ama motosiklet kullanıyor. Ya kız? Aynı zamanda gerçek bir Koreli ama kızıl saçlı. Daha da kötüsü, romanda Cennetin Dört Kralının varlığı. Her birinin gümüş, lacivert, altın kahverengi ve kırmızı şarap saçları var! Bu adamların hepsi gerçek Koreliler değil mi? Düşünceler beni güldürdü ve yatakta yatarken boğazımı temizledim.
Bir süre gürültü yaptıktan sonra karın ağrısı hissettim. Tavana baktım ve yatakta gülmeye devam ettim ama kafamda bir şey parladı. Olabildiğim kadar canı sıkkın hissettim. Tavana bakarken düşüncelere dalmıştım.
Bu saçma şeyler gerçek hayatta oldu. Sınıfımda renkli saçları olan ve hatta mavi gözlü olan biri vardı. İnanılmaz bir şekilde, gümüş saçlı bir çocuk da vardı. Kızlar da onlara "Cennetin Dört Kralı" diyorlardı ...
Kimse saçlarına veya göz rengine aldırış etmedi. Hatta "Cennetin Dört Kralı" denmesini bile dert etmediler. Bu mümkün mü?
Bir süredir böyleydim. Sonra kendimi yataktan itip bilgisayarın önüne oturdum. Açtım ve ekran açıldığında web tarayıcısına tıkladım.
Dae Dam Orta Okulu'nu arayın.
Hiçbir arama sonucu bulunamadı göründü. Bunun yerine, aşağıda "dae dam hada (kalın)", "dae dam han (kalın)" gibi bir dizi ilgili arama önerisi vardı. Monitöre yorgun gözlerle bakarken, zonklayan alnımı kapattım ve bir sonraki kelimeyi aradım. Web romanı. Sonra gözlerimden şüphe ettim.
Web romanlarına gelince, internette onlarca tane var. Ancak hepsi gitmişti. Neden? Tüm web romanları bir günde nasıl kaybolabilir? Tüylerim diken diken oldu.
Buna inanmam zor olabilirdi. Düşünceli bir şekilde beyaz ekrana bakıyordum. Bütün bir okul ortadan kayboldu ve var olmayan bir kişi ortaya çıktı. İnternet romanlarının yok olması büyük bir mesele değildi. Ellerim alnımda olacak şekilde tekrar klavyeye yazdım.
Cennetin Dört Kralı
Bir arama sonucu vardı. Bununla birlikte, romanla ilgili değildi.
- NE!! Songduk Ortaokulu'nun Cennetin Dört Kralı sınıf arkadaşlarım oldu.
- Dae Wang Ortaokulunun Cennetin Dört Kralı Resmi!
"Ne oluyor…"
Gördüğüm bu saçmalıktan sözlerime devam edemezdim. Bir şey söylemeyi bıraktım ama dudaklarımı buruşturdum. Sonra bilgisayarı kapattım. Masum kitaba kızdım ve karmaşık hissederek yatağa düştüm.
Tamam, ne olduğunu bilmiyorum ama bu rüyadan uyandığımda işler eski haline dönecek. Bu gösterişli beyaz üniforma olması gerektiği gibi değişecek. Hakkında konuşması bile komik olmayan Ji Jon Ortaokulu ortadan kalkacak. Cennetin Dört Kralı ya da her ne iseler var olmaktan çıkacaklar.
Sonra uyuyakaldım. Ölümcül derin bir uyku gibiydi.
Ne kadar zaman geçti? Tekrar kalktığımda dışarısı karanlıktı. Mutfaktan gelen parlak bir ışık vardı, bu yüzden kapıyı açtım ve annemin yemek pişirdiğini gördüm.
Annemin sarı ampulün altında parlayan sırtını izlemek, bugün yaşadığım her şeyin akıl almaz rüyalar olduğunu hissetmeme neden oldu.
Evet, hepsi rüyaydı. Yavaş yavaş annemin arkasına geldim.
Ona arkadan tek kelime etmeden sarılırken annem bana “Neden? Okulda bir şey mi oldu? "
"Evet, bir nevi…"
"Neden, ne oldu?"
Hiçbir fikri olmayabilirdi ama bir şey olduğunu söylediğimden şaşırmış görünüyordu. Bunu nasıl açıklayabilirim diye düşündüm. Bugün o kadar çok "olay" oldu ki, bunları nasıl açıklayacağımı bilmiyordum.
En çok merak ettiğim şeyi sormaya karar verdim.
“Anne.”
"Evet?"
"Komşumuzdaki süper güzel yeni kız yakın arkadaş olduğumuzu söylüyor. Ne düşünüyorsun?"
"Yandaki kapı?" Düşünmüş gibi göründü ve hemen cevap verdi, "Yandaki Yeo Ryung'u kastediyorsun?"
"Onu tanıyor musun?"
"Elbette! Sen doğduğundan beri yan tarafta yaşıyor! Siz ikiniz çok yakın arkadaşsınız. Neyin var? Yeo Ryung ile kavga mı ettiniz? Şu anda onu tanımıyormuş gibi davranmanın nedeni bu mu? "
"H ... hayır ..."
Cevap verdim ve bir süre hiçbir şey söylemedim ama annemin kıyafetlerini tuttum. Sert bir şey sırtıma çarpıyor gibiydi. Ben doğduğumdan beri kapı komşusu mu? Biz arkadaş mıydık Hafızamda yoktu.
Soluk bir yüzle yanında dururken annem hasta olduğumu düşündü. Alnıma dokundu ve bir şey söyledi. Ancak, onu zar zor duyuyordum.
Oh, sonra yemek sandalyesine zar zor oturdum. Her şey yolundaymış gibi yemek yedikten sonra annem doktora gitmek isteyip istemediğimi sordu ama ben reddettim.
Her şey normalmiş gibi konuştum ve davrandım. Odama girip kapıyı kilitlerken yatağa yığıldım.
“Bu mantıklı değil.”
Tüm söyleyebileceğim buydu.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
