Yeraltı Dünyası'nda vahşi canavarlardan daha fazlası vardı. Avcı, av olurdu.

Ekibin az önce karşılaştığı canavar bir avdı. Savaştan sonra kanı her yere sıçramıştı. Avcılar kokusunu fark etmek zorundaydı.

[Bölümler buraya daha geç geliyor daha fazla bölüm için Novel Vadisi sitemizi ziyaret edebilirsiniz.]

“Asla yerde kana basmayın. Geri çekilelim, ”dedi Kim Jin-Woo sakince. Devam etti, “Koşma. Hala çok uzaktalar."

“B-Ama bunu çok yüksek sesle duyabiliyoruz” dedi biri.

“Ses yeraltında yankılanır. Bu gürültüye bakılırsa, gelmeleri en az 20 dakika sürmeli," diye yanıtladı Kim Jin-Woo.

Diğer bir deyişle, yaklaşan canavarlar, ayak sesleri 20 dakika öteden duyulabilecek kadar ağır ve gaddardı. Ancak Kim Jin-Woo bu bilgiyi ekibin geri kalanıyla paylaşmadı. Onları daha da tedirgin etmeye gerek yoktu.

"Haydi gidelim," diye emretti Kim Jin-Woo. Daha önce ona meydan okuyan bakışlar atan korumalar bile, yankılanan sesin karşısında şaşkına dönmüş gibiydi. Tek kelime etmeden talimatlarını takip ettiler. Ekip hızla arkasından yürüdü. Ancak kameraman, ayakkabılarına bakmaya devam etti.

"Ne yapıyorsun? gelmiyor musun?" Jang Yoon-Joo sordu. Kameraman ayakkabılarını yere sürttü ve kısa süre sonra kalabalığı takip etmeye başladı.

Kim Jin-Woo başlangıçta yürüme hızında hareket etti, ancak hızı, koşmaya yakın olana kadar yavaş yavaş arttı. Herhangi bir çaba sarf ediyor gibi görünmüyordu ama diğerleri ona ayak uydurmak için can atıyorlardı.

"B-Biraz yavaşla!" biri ağladı.

Kim Jin-Woo, “Sesin kaynağını kendiniz görmek istiyorsanız, devam edin” dedi.

Ekibin inatçı tutumu bu sorunun temel nedeniydi. Kim Jin-Woo doğal olarak artık onlara karşı pek iyi olmayacaktı. Koşarken, yaratıkların, korumalar tarafından parçalandıktan sonra canavarın kanının kokusuna kolayca çekildiğini açıkladı. Onun keskin bakışları altında, korumalar öncekinden daha ciddi ifadeler takınıyorlardı.

Herkes onları Yeraltı'nın soğuğundan korumak için tasarlanan kalın giysilerin altında bolca terliyordu. Yine de hiçbirinin şikayet etme lüksü yoktu, çünkü arkalarından gürleyen yankılar, uzun bir süre koştuktan sonra bile kaybolmayı reddediyordu.

Tabii ki, Kim Jin-Woo önce bir şey fark etti. Burun delikleri açılırken olduğu yerde durdu. Diğerlerine dönüp baktı ve nefeslerini düzene sokmanın ortasında yere serildiklerini gördü. Belli ki neyin yanlış gittiğine dair hiçbir fikirleri yoktu.

 "Lanet olsun!" yemin etti. Grup üyelerini gözlemledikten sonra kameramana doğru yürüdü.

Kameraman öksürürken eğildi. Kim Jin-Woo'nun ani gelişiyle irkildi ve geriye tökezlemeden edemedi.

"Seni daha önce kana bulaşmaman konusunda uyarmadım mı?" Kim Jin-Woo sordu.

Kim Jin-Woo'nun vahşi bakışından korkan kameraman, bilinçsizce ayağını geri çekti ve cahil numarası yaptı. Kim Jin-Woo basitçe eğildi ve kameramanın ayakkabısını ayağından çıkardı. Ayakkabının tabanındaki kızıl-kırmızı lekeleri gördüğünde yüzünü çirkin bir ifadeyle kapladı.

"Çekim yaparken yanlışlıkla üzerine bastım..." diye başladı kameraman.

Bahane.  Onları daha önce defalarca uyarmıştı. Kameraman neden hayatlarıyla oynuyordu? Bundan nasıl faydalanabilirdi?

Kim Jin-Woo, mevcut durumlarını herkese soğuk bir şekilde açıklarken soğukkanlılığını korudu. "Onları şimdiye kadar çoktan kaybetmiş olurduk, ama artık çok geçti. Şimdi onları halletmek daha zahmetli olacak. Koşmaya devam etmekten başka seçeneğimiz yok.”

Mürettebat üyeleri zaten nefes almakta zorlanıyordu. Sözlerini duyunca yüzleri karardı.

"Daha ileri gidemem." Jang Yoon-Joo, 'ne olursa olsun' tavrıyla soğuk zemine çöktü.

Kim Jin-Woo ona kısaca suskun bir şekilde baktı. Bir an sonra açıkladı, "Yaratıklar asla avlarına karşı merhametli olmadılar. Taze eti severler. Yumuşak bağırsakları parçalar ve avlarının uzuvlarından hassas eti koparırlar. Kalp en sona saklanır.”

Jang Yoon-Joo hızla ayağa kalktı, yüzü solgundu. Kim Jin-Woo'nun sözlerinde özel bir şey yoktu, ama kendini bu durumda düşündükçe omurgasında bir ürperti hissetti. 

"Daha fazla koşamayız zaten. Yakalanmak yerine savaşmayı tercih ederiz..." Korumalar, suçluluk duygusuyla ağızlarını kapalı tuttuktan sonra nihayet öne çıktılar. Modifiye av tüfeklerinin gücünü daha önce gördükten sonra oldukça emin oldular.

"Bu faydasız. Karşı karşıya olacağımız daha önce ölen o canavara benzediğini sanıyorsan büyük bir hata yapıyorsun. Buna alt-canavar denilemez. Besin zincirinin en altında yer alır.”

İnsanlar genellikle inançlarına körü körüne inanma eğilimindeydiler. Sıkıntının nedeni buydu.

Herkes yorgundu. Bacakları titriyordu ve nefesleri zar zor kontrol ediliyordu. Bu nedenle, ekip gerçeği göz ardı etmeye karar verdi.

Sadece onların adına savaşacak korumaları vardı. Ayrıca, bu korumalar yeteneklerini sergilemiş ve devasa bir canavarı göz açıp kapayıncaya kadar alt etmeyi başarmışlardı. Kusma noktasına kadar koşmaya karar vermek yerine silahlı korumalara güvenmeleri bekleniyordu.

"Biz ne yaptık?" Silahlı korumalardan biri, bu durumda üstünlüğün kendilerinde olduğunu düşünerek kendinden emin bir şekilde sordu.

Kim Jin-Woo ağzını birkaç kez açıp kapadı. Ama sonunda, durumlarının gerçekliğini ne kadar açıklarsa anlatsın ikna olmayacaklarını anladı.

'Jin Woo...'

Aniden annesinin ellerini sımsıkı tuttuğunu, gözlerinden yaşlar aktığını hatırladı. Onun buruşuk yüzünü canlı bir şekilde hayal edebiliyor, tehlikeli faaliyetlere girmemesi için ona yalvarıyordu.

Sonra imajı, sevincini bile ifade edemeyen ve ondan 15 milyon won aldığında pişmanlık içinde ağlayan Kim Hyun-Ji'nin imajı tarafından bir kenara itildi.

Kim Jin-Woo, henüz almadığı kalan 13 milyon wonu hatırladı ve dudaklarını ısırdı. Tam o anda bile, bilinmeyen canavarların ayak sesleri onlara yaklaşmaya devam ediyordu. 

En başından beri bir seçeneği yoktu. 

Kendi kaderini seçme gücü olsaydı, bir zindan bebeği olarak doğmamayı seçerdi. Ayrıca, sonuçları ne olursa olsun kaçmak istediği Yeraltı Dünyası'na tekrar adım atmak zorunda kalmayacaktı.

13 milyon won, 5. Kattan ve ötesinden gidip gelenler için sadece yedek paraydı. Ancak, iflasın eşiğinde olan Kim Jin-Woo'nun ailesi için hatırı sayılır bir paraydı.

"Emirlerime uy" diye bağırdı. Bu sözlerin ne kadar anlamsız olduğunu biliyordu ama yine de ekip üyelerinden birinden bir pala kaptı.

***

Canavarlar akıllıydı. İnsanların karanlıkta ne kadar güçsüz olduklarını biliyorlardı.

Yeraltı tünelinde yankılanan ses, tavandaki ampuller birer birer kırılmaya başlayınca azaldı sanki. Karanlık yavaş yavaş grubun üzerine çöktü ve huysuz korumalar bir kez daha tetiklerini çektiler.

Yakında, yaptıklarının bedelini ödemek zorunda kalacaklardı...

Korumalar, şarjörlerindeki birkaç mermiyi harcadıktan sonra, karanlıktan aniden ortaya çıkan kürklü eller tarafından sürüklenerek götürüldüler. Canavarların kolları korkunç derecede uzun ve kabaydı. Jilet gibi keskin pençeler, silahlı korumaların köprücük kemiklerine kanca gibi saplandı ve onları çekti. 

Ve böylece mürettebat üyelerinin kabusu başladı.

Kim Jin-Woo, karanlıktan çok fazla el ortaya çıktığı için ölümlerini engelleyemedi. Canavarlar, sayıca ve gaddarlık bakımından fazlasıyla eziciydi. Dalgın bir şekilde oturan veya panik içinde kendi başına kaçan her ekip üyesini kurtaramadı. Bu nedenle, Jang Yoon-Joo'yu tek başına kurtarmayı seçti.

"Ahmak!" Jang Yoon-Joo, Kim Jin-Woo onu sırtında taşırken ağladı. Ne zaman ilerlese acı içinde öksürüyordu ama umurunda değildi.

Korumalar öldürüldüğü an planları suya düşmüştü. Kim Jin-Woo, vaat edilen ödemeyi hala alıp alamayacağından emin değildi, ancak Jang Yoon-Joo ölürse bu küçük olasılık bile ortadan kalkacaktı.

Uzun bir süre koştuktan sonra onu yere bıraktı. İlk başta onu yere indirmeyi planlamamıştı, Jang Yoon-Joo yere indirirken bacakları sendelemişti. Az önceki kendine güvenen yüzü görünmüyordu. Bunun yerine tam bir karmaşa içindeydi, yüzü gözyaşları ve sümükle bulanmıştı.

Kim Jin-Woo, olabildiğince hızlı kalkmak yerine boş boş ileriye bakarken ona şaşkın bir bakış attı. Kısa bir süre sonra, az önce geçtikleri geçidi sert bir bakışla gözlemledi.

Sağdaki çıkışa doğru koşmaları gerekiyordu. Film ekibinden tek kurtulan Jang Yoon-Joo iken labirentin ikinci katına gitmenin bir anlamı yoktu.

Ancak yanlış yola girdiğini biliyordu. Ama bu onun kaybolduğu anlamına gelmiyordu. Daha doğrusu bir köşeye sıkıştırılmışlardı. Vahşi canavarlar akıllıca geri çekilme yollarını kesmişler ve etrafları sarılmıştı.

Şok ediciydi ama düşünüldüğünde beklenmedik bir şey değildi. Labirentte her şey olabilir.

Durum kasvetli görünüyordu. Kim Jin-Woo’nun sadece ilgilenmesi gereken bir yükü yoktu, aynı zamanda yolları da tıkanmıştı.

Dürüst olmak gerekirse, birinci kattaki canavarlar onun için hiçbir şeydi. Ancak Kim Jin-Woo yine de sert bir ifade takındı çünkü gördüğü tüylü önkollar kesinlikle bildiği tipik birinci kat canavarlarına ait değildi.

Yanılmadığını doğrulamak için kamerayı bir şekilde yanında getirmeyi başaran Jang Yoon-Joo'dan aldı.

Patlama!

Ahhhh!

Kancaya benzer pençeler ve neredeyse iki metre uzunluğundaki siyah önkollar karanlıktan uzanıyordu. Kim Jin-Woo'ya küçümseyici davranan silahlı koruma sürüklenerek götürüldü, köprücük kemiği kasap kancası gibi bir pençeyle delindi. 

Bana yardım et!

Silahlı koruma, acı ve korku dolu bir bakışla yardım için bağırdı. Ancak Kim Jin-Woo, arkasındaki şeye odaklandı. Karanlıkta düzinelerce kırmızı göz bebeği parladı.

Kim Jin-Woo ekrana dikkatle baktı. Canavarların parlayan gözlerinin arkasına gizlenmiş görünüşünü görebiliyordu. Canavarlar ilk bakışta orangutanlara benziyorlardı ama çok daha iğrençtiler.

Kim Jin-Woo, canavarların tavana tırmandığını ve pençelerini duvarlara gömdüğünü gördüğünde spekülasyonunun yerinde olduğunu fark etti. Alnının ortasına kırmızı bir saç tarağı yayılmış, orangutan gibi görünen tek bir canavar türü biliyordu. Ama bu canavarların asla birinci katta görünmemeleri gerekiyordu.

Labirenti ziyaret etmeyi bıraktığından beri besin zinciri değişmiş miydi? Daha önce sadece 5. Katta nadiren bulunabilen bu vahşi canavarlar, şimdi girişten yüzeye ancak bir günlük bir yolculukla gizleniyorlardı.

"Lanet olsun!" Kim Jin-Woo, ağlayan Jang Yoon-Joo'yu sertçe yerden kaldırırken küfretti. Onu bir sırt çantası gibi omzunda taşıyarak bir kez daha hareket etmeye başladı.

O canavarlar asla pes etmeyecekti. Gözlerini bir kez üzerine diktiklerinde avlarını asla bırakmayan inatçı yırtıcılardı.

Ancak Kim Jin-Woo'nun gözleri böylesine zor bir durumda bile parlıyordu. Ne de olsa, onuncu katın altında doğup büyümüş bir zindan bebeğiydi ve tüm bu çileye rağmen canlı çıktı...