Küçük portakal sade bir hayat yaşıyor.
Her gün, "Neden hala tatlı değilim? Artık çok endişelenmeye başladım!" diyor.
İlk başta ressamın telefonunu kullanmayı düşünmüştü, böylece internette "Portakalların olgunlaşması ne kadar sürer?" diye arama yapabilirdi ama sonra elinin telefona nüfuz ettiğini fark etti. Tüm ruhlar doğal olarak her malzemeye karşı böyleydi ama Ressam da bir istisna değildi.
Küçük Portakal her zamanki gibi neşelidir. Her gün, sadece gevezelik eder ve ressamın etrafında durmadan dolaşır.
Ressam bu adama gerçekten hayran.
Ama yine de ressamın onun yüzünden başı ağrıyorー En azından bir kere olsun iyi davranabilir mi? Bu turuncunun DEHB’si mi var yoksa?
Bu kez Tanrı ressamın sesini duydu.
O akşam şiddetli bir fırtına geldi. Portakal ağacı tamamen uçup gitti ve bir karmaşaya dönüştü, küçük portakal neredeyse ölmek üzereydi.
Ressam o sabah uyandığında, bu sefer küçük Portakal’ın kendi çalar saati gibi davranmamasıyla kendi kendine uyandığını fark edince şaşırdı. Güneşin parlak ışınları pencere camlarından içeri girdi, ancak evden dışarı adımını atar atmaz, onu karşılayan şey yere devrilmiş portakal ağacıydı ve tüm bahçe tamamen karmakarışıktı. Küçük portakalın solmaya yakın olduğunu gördü, ancak hala inatla dal ağacında asılı duruyordu.
Sanki kanserle savaşıyormuş gibi.
Yalnız, küçük portakal, özellikle içindeki genç çocuk, gerçekten kırılgandı.
Bazen ruhlar varlıktan kaybolurlar, ama tamamen yok olduklarında sonsuza dek yok olurlar, tek bir iz bile bırakmazlar.
Ressam bunun tamamen farkındadır. Portakal ağacına yaklaşmış ve küçük portakalı dürtmüştür, ancak o tepki vermemiştir. Sadece uyuyor muydu yoksa gerçekten yaralanmış mıydı bilinmiyordu.
Ressam endişeyle, "İyi misin?" diye sordu.
Ne yazık ki, küçük Portakal onu duyamayacaktı çünkü çoktan bayılmıştı. Aynı şey, onunla birlikte bayılan Portakal Ağacı için de geçerli.
Hava durumu az önce şiddetli yağış uyarısında bulundu.
Ressamın kaşları çatıldı. Küçük Portakal’ın kaybolmasını istemiyordu. Geçmişte, bunun olmasını engellemek için hiçbir şey yapamazdı, ancak belki de bugün, Tanrı ona bu sefer doğru yapma şansı veriyordur.
O gün ressam resim yapmadı ama bir marangoz aramak için köyü ziyaret etti. Bir günde, küçük Portakal’ı gelecekte fırtınadan koruyacağını umarak bambudan yapılmış basit bir kulübe ve bir muşamba tamamladılar.
Küçük Portakal o sırada hala baygın olduğundan tüm bunlara tanık olmadı.
O gece yarısı, yeni bayıltılan küçük portakal sonunda gözlerini açtı. Hava hala kötüydü, rüzgâr ve yağmur kuvvetliydi, ancak bambu kulübe onu tamamen kapatmıştı ve bu yüzden fırtınadan etkilenmediler. Ancak küçük portakal hala uyuşmuş ve başı dönüyordu, ayrıca yağmurdan ıslanmıştı ve eğik esen rüzgârdan üşümüştü, o kadar acıyordu ki burnunu çekiyordu.
Güm güm——
Rüzgâr ressamın camlarına da çarpıyordu.
Sonra ressam birden kapıyı açtı.
Elinde bir şemsiye tutuyordu ve küçük portakalın yanına yaklaşıp durumunu dikkatle inceliyordu.
Küçük Portakal acıklı bir şekilde ağlayıp sızlanıyordu: “Ressam Bey, yağmurdan sırılsıklam oldum!”
Ressam: ……..
Ressam, şemsiyenin sapını bir iple portakal ağacına bağlayarak hafif şemsiyeyi portakal ağacının dalına dikkatlice astı. Bunu yaparak şemsiye, küçük portakalı yağmurdan iyice korudu.
Portakal ağacı: ……….
Küçük portakal: Aah! Yağmur beni besliyor!
Bugün kendimi çok tatlı hissediyorum!
Portakal ağacı: “Üstünüzde bir şemsiye var…”
Küçük Portakal ağacı görmezden geldi ve kendi kendine şöyle dedi: "Bay Ressam benim için endişelenmiş olmalı..."
Düşündü ki , ーBelki de ben Ressam Bey’in  kalbindeki en güzel küçük portakal oldum.
O fırtınadan sonra küçük Portakal artık ressamı hayırseveri olarak görüyor.
Ressamla ilgili olarak da içinde biraz duygu oluşmaya başlamıştı.

Zaten ressam o kadar yakışıklı görünüyordu ki, hele ki şemsiyeyle ona doğru koştuğu sahne- küçük Portakal’ın yüreğinde unutulmaz bir resim olarak yer etti.