BÖLÜM 1 PART 2
 
 

Birinin ağzı ne kadar açık sözlü olsa da, o çok haşindi. Birisinin yakında ölmek üzere olduğuna sevindiğini söylemek.

"Boyun eğdirmenin sonuna kadar ölmeyeceksiniz.”

Rufus'un ifadesi daha da kötüleşti.

“Nereden biliyorsun?”

“Şey, sadece biliyorum.”

Hizmetçi huzursuz bir gülümsemeyle başının arkasını kaşıdı.

Rufus ona baktı. Onu teselli etmeye mi çalışıyordu?

Ancak, zihni rahatlamadı. Oldukça tatsızdı.

Bir soylu olarak, bir hizmetçinin boş sözleriyle teselli edilecek kadar batmış mıydı?

“Bu hiç komik değil. Benimle dalga mı geçiyorsun?”

Hizmetçiye bakarken dikenli bir tonda bağırarak söyledi.

Sonra hizmetçinin yüzü güvensizlik duygusu ile kızardı.

"Hayır, seninle dalga geçmiyorum. Ben aslında…”

Son sözleri mırıldanarak son buldu. Hizmetçi aceleyle etrafa baktı, sanki birinin onu duyabileceğinden korkuyordu.

Ve etrafta sadece Rufus'la onun olduğunu doğrulayan hizmetçi Rufus'u işaret etti.

"Üzgünüm, lütfen kulağınızı bana uzatın.”

“Ha.”

Rufus'un heyecanlı bir ses çıkarmaktan başka çaresi yoktu. O  sıradan bir hizmetçi değil miydi, ya da şu anda insanlara emir vermek hizmetçilik görevi miydi?

O kadar saçmaydı ki, ona kızmamak için gülemedi bile.

"Acele edin, bu gerçekten önemli bir hikaye!”

Hala elinde bir süpürge tutan hizmetçi ayağıyla yere bastı.

Evet, ne kadar harika bir hikaye anlattığını dinleyelim.

Çaresiz Rufus hizmetçiye doğru eğildi.

"Bu gerçekten bir sır...”

Parmak uçlarında duran hizmetçi dudaklarını Rufus'un kulağına koydu.

"...ama ben aslında bir azizim.”

Aziz?

Sözleri Rufus'u dondurdu.

Bir aziz ya da mucizelere neden olan kutsal bir kadın.

Azizlerin çoğunluğu yeteneklerini erken yaşlardan itibaren gösterir. Daha sonra, azizler prestijli bir aileye katılacak ya da tapınakta onurlandırılacaklar.

Hatta bazıları kraliyet ailesinin üyesi oldu. Aziz çok soylu bir varlıktı ve Rufus'un bildiği kadarıyla azizler yüksek görevleri yerine getirdiler.

Peki, bu hizmetçinin bir aziz olduğuna nasıl inanabilirdi?

"Benimle dalga mı geçiyorsun?”

“Ne? Hayır.”

“Sen hizmetçi değilsin, değil mi? Gerçek bir aziz olsaydın, neden bu saçmalığı yapardın ki? Yoksa sadece bir aziz olduğunu mu iddia ediyorsun?”

"Bunu sana söyleyemem.”

Hizmetçi başını çevirdi.

“O zaman ben de sana inanmayacağım.” Rufus homurdandı.

Hizmetçi, sözlerine pek inanmayan Rufus’a biraz hayal kırıklığına uğramış gibi baktı.

“Çok şüpheci bir insansın. Tamam, size bir aziz olduğumu göstereceğim.”

Hizmetçi sonunda elinde tuttuğu süpürgeyi bıraktı ve Rufus'un kolunu tuttu.

Prenses Sordid'in Sarayından biraz daha uzakta, saray çalışanları tarafından kullanılan küçük bir depo vardı.

Prenses Sordid saraydan uzak olduğu için şu anda depoda kimse yoktu.

“Dikkatli bakın.”

Rufus'u deponun arkasına götüren hizmetçi önlüğünü indirdi. Bu yeterli değilmiş gibi, dış giysilerinin düğmesini de açmaya başladı.

“Ne, ne yapıyorsun?!”

Hizmetçi aniden soyunurken, Rufus'un yüzü sıcaktan kızardı.

Ama hizmetçi kızarma belirtisi göstermedi.

“Aziz olduğuma inanamadığını söylemiştiniz. Şimdi, bakın.”

Üst giysiyi hafifçe aşağı çeken hizmetçi, Rufus'a omzunu gösterdi.

Hizmetçinin omzu sıra dışı şekillerle işaretliydi.

‘Bu.........!’

Bir azizle hiç tanışmamış olan Rufus, onu bir anda tanıyabilirdi.

Bu, tarih kitaplarında yüzlerce kez gördüğü bir şekildi.

Azizin işareti.

Aziz için eşsiz bir işaretti.

"Sen... bir azizsin.”

Rufus hizmetçiye olağanüstü gözlerle baktı.

Nasıl olur?

Krallığın en kutsal ve soylu varlığı olduğu söylenen aziz neden Kraliyet sarayında bir süpürge ile toz süpürüyor?

Ancak hizmetçi soruyu cevaplamayı reddetti.

“Sana en başından beri bir aziz olduğumu söylemiştim. En başta bana inansaydın ne kadar iyi olurdu. O zaman kıyafetlerimi çıkarmak zorunda kalmazdım.”

Hizmetçi homurdandı ve tekrar giyinmeye başladı.

Ama Rufus onun sözlerini doğru dürüst duyamıyordu.

“Peki ya büyün?”

“Pardon?”

“Kullandığın eşsiz büyü nedir? Ne tür bir yeteneğin var? Hangi mucizeyi gerçekleştirebilirsin?”

Rufus hizmetçiyi sorgulayabilmek için acele etti.

Her azizin sadece onun kullanabileceği özel bir yeteneği vardı.

Örneğin, zamanı tersine çevirme yeteneği, her şeyi yok etme yeteneği veya yalanları kesinlikle görme yeteneği.

Bu özel yetenek, bir Azizin “eşsiz büyüsü” olarak adlandırıldı.

Peki bu hizmetçinin doğuştan gelen büyüsü nedir?

Rufus, hizmetçinin doğal büyüsünün ona yardım edebileceğini düşünerek ona sarıldı.

Hizmetçi sırıttı.

“Sana söyledim, boyun eğdirme bitene kadar ölmeyeceksin.”

Ah.

Hizmetçinin sözleriyle Rufus dik durdu.

Olmaz.

“.....geleceği görebilme yeteneğine mi sahipsin?”

"Ah, keşke tüm geleceği bilebilseydim, ama böyle değil.”

Hizmetçi neşeli bir kahkaha ile başını salladı.

“İnsanların ölümünü tahmin etmek...?”

“Biliyorum, çok kasvetli, değil mi? Ama bu benim yeteneğim. Bir kişinin ölümünü görebilmek.”

Güneşte kurumuş bir bez kadar sert olan Rufus'un yüzünü inceleyen hizmetçi aceleyle bir açıklama ekledi.

“Senin için kehanette bulunacağım. Savaş alanında ölmeyeceksin. O yüzden rahatla.”

“Gerçekten.... ölmeyecek miyim?” Rufus kekeledi.

Bir ışık huzmesi varmış gibi görünüyordu.

Boyun eğdirme ordusuna katıldıktan sonra öleceğini düşündü ama şimdi bu aziz tamamen farklı bir gelecek öngördü.

Ölmeyecek.

O zaman, belki.... Rufus huzursuzluğunu bastıdı.

“Evet, neşelen biraz. İntihar notu yazmak zorunda değilsin.” Hizmetçi şakacı bir tavırla söyledi.

Rufus onu dikkatle izledi. Hizmetçi ondan daha genç görünüyordu ve küçük iskeletli yapısıyla bir oyuncak bebek gibi görünüyordu.

Sarı saçları, kışın üstesinden gelen rüzgarda parlayan çimenler kadar solgundu ve ağzında oyulmuş gülümseme ilkbahardan daha sıcaktı.

“.....Neden bana bunları anlatıyorsun?”

Rufus, önünde duran hizmetçiye doğru baktı. Bu, bugün ilk kez tanıştığı kız. Tamamen yabancılardı.

Yine de, hizmetçi tereddüt etmeden onun bir aziz olduğunu açıkladı.

Aziz özel muamele görür. Hevnia krallığında bir aziz olarak doğmak büyük bir nimettir. Çok sayıda aristokrat aile, tapınak ve hatta kraliyet ailesi azizi kendileri yapmak için uğraşıyordu.

Ancak, bir aziz olarak doğmuş olmasına rağmen, bu düşük ve basit pozisyonda bir hizmetçi olarak yaşıyordu.

Herhangi bir sebebi var mıydı?

Nedenini bilmiyordu, ama şimdiye kadar bir aziz olduğu gerçeğini gizlediğinden emindi.

Ama kimliğini tanımadığı birine nasıl açıklayabildi? İnsanların neler yapabileceğini kimse bilemez.

Rufus hizmetçiyi sırtından bıçaklayabilir ve kralın iyiliğini kazanmak için kimliğini ortaya çıkarabilirdi. Ya da onu kaçırıp bir soyluya satabilirdi.

Aptal mıydı yoksa cesur muydu?

“Neden? Elbette, senin yüzünden.” Hizmetçi Rufus'a gülümsedi.

“Benim yüzümden?”

“Evet, benim için değerli bir birisin.”

Değerli biri?

Hizmetçi başını sallarken Rufus başını bilinçsizce eğdi.

“Henüz bilmiyorsun, değil mi? Ama kaderimi paylaşacak olan sensin.”

“...Ne demek istediğini anlamıyorum.”

“Gerçekten mi? O zaman anlamak zorunda değilsin. Yine de bana geri döneceksin.”

Hizmetçi şakacı bir şekilde gülümsedi.

“Ve başka bir nedenle; sanki ölecekmişsin gibi bir ifaden vardı!”

“Ölmekte olan bir ifade...”

"Kelimenin tam anlamıyla! Gerçekten ölmeyecektin ama ölmek üzereymiş gibi bakıyordun.”

Öyle mi görünüyordu? Kalbi, onun tarafından gafil avlandığı düşüncesiyle yanıyordu.

“Bu yüzden sana anlattım. Acı çeken birini gördüğünde, yardım etmek doğaldır.”

Hizmetçi ayçiçeği gibi parlak bir gülümseme yaptı.

“.....”

 
-Bölüm Sonu-
 

 
~michie