Jutaro Akafuku, isminden nefret ediyordu. Özellikle “kızıl lütuf” anlamına gelen soy isminden. Kendini her tanıttığında istisnasız olarak ona böyle harika bir isme sahip olmanın büyük bir lütuf olduğu söylenirdi. Bunu duymaktan o kadar yorulmuştu ki artık tanımadığı insanların yanında takma isim kullanmaya başlamıştı. Sık sık “insanlar isimleriyle müsemmadır” derler. Sahiden de Jutaro dünya üzerinde geçirdiği otuz iki sene boyunca bir kez bile olsun şanssız olduğunu düşünmemişti. Gerçekten de ona anormal düzeyde iyi bir şans lütfedilmişti. İşinin doğası gereği geçmişte kendini bazı tehlikeli durumlarda bulmuş fakat her seferinde birtakım şans eseri onu korumuş, asla başarısız olmamıştı. Şansının onun güçlü yönlerinden biri olduğu söylenebilirdi ancak o bunu kabul etmeyi pek istemiyordu. Daha ziyade, kendini kadere bağlı durumların içine atmak onun için kabul edilebir bir şey değildi. Onun mesleğinde en ufak aksilikler bile bir felakete dönüşebilirdi ve bunu gayet iyi biliyordu. Jutaro bir soyguncuydu. Bir iş üstündeyken onun için en önemli olan şey, kontrolü dışındaki etmenlerin potansiyel etkilerini -şans ve diğer insanlar gibi- sıfıra indirmekti. Ona göre iyi hazırlanmış eksiksiz bir plan, her işin mihenk taşıydı. Planlarını her daim kendisi hazırlar ve yine kendisi gerçekleştirirdi. Bunun mümkün olmadığı durumlarda ise işi kabul etmezdi. Gözünü para hırsı bürümüş bir ortak tarafından ihanete uğramaktan daha kötü bir şey yoktu. Ayrıca Jutaro’nun başkaları tarafından yavaşlatılmaya da ihtiyacı yoktu. Ve özellikle de gökten yardım istemeye… Elbette şu anki işi de farklı değildi. Her şeyi kendi başına planlamış ve uygulamaya sokmuştu. Hedefi civardaki çarşıda bulunan küçük bir kuyumcu dükkânıydı. Jutaro, köhne görünmesine rağmen dükkânın son derece değerli mücevherler barındıran gizli bir kasası olduğu bilgisini almıştı. Üstüne üstlük dükkân sahibinin eli biraz sıkıydı yani güvenlik de zayıftı. Bu, ömür boyu bir iki kez denk gelinen türden olağanüstü bir fırsattı. Bu yüzden Jutaro çetrefilli ama cesur bir plan yapmış ve işe koyulmuştu. Elbette herhangi bir terslik olmamıştı, her şey olması gerektiği gibiydi. Planı kusursuzdu, dışarıdan herhangi bir müdahaleye yer bırakmıyordu. Ve bırakmamıştı da. Çaldığı malları torbasına doldurmuş ve sakince otobüse binmişti. Jutaro iş üstündeyken toplu taşımadan mümkün olduğunca faydalanmayı severdi. Curcunalı bir şehirde araba veya motor sürmektense otobüs veya trene binip kalabalığa karışmak daha kolaydı. Görev başındaki bir iş adamı kılığındayken de varlığıyla yokluğu bir oluyordu. Kılık değiştirme de işe yaramıştı. Ön koltuklardan birine otururken otobüsteki kimse ona ikinci bir bakış atmamıştı. Jutaro, nihayet işini bitirdiğinden emin olduktan sonra rahat bir nefes aldı. Otobüs usul usul hareket ederken bir işi daha başarmanın verdiği memnuniyetlikle sessiz sakin o anın zevkini çıkarıyordu. Ve sonra kaderin korkunç bir cilvesi, başardığı her şeyi bertaraf etti. Fakat her şeyi yerle bir eden şey kendi şansı değildi, genç bir çocuğun talihsizliğinin ortasına düşmüştü sadece. Tesadüfen onunla aynı otobüse binen bir çocuğun... Bu öyle karşı konulmaz bir kötü şanstı ki kendisine inanılmaz derecede iyi bir şans lütfedilen Jutaro bile bunu engellemekten âciz kalmıştı. Jutaro, kendisini talihsizliğe sürükleyen yerdeki bu çocuğa öfkeli gözlerle bakarak koltuğundan sakince kalktı ve dedi ki: “Kıpırdamayın. Herkes olduğu yerde kalsın.” Ardından ceketinin cebinden bir çakı çıkardı ve insanlara göstermek için salladı. “Sorun yok,” dedi kendi kendine. “planımı düzeltmek için hâlâ fazlasıyla vaktim var.”
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
