Resmi Düşes ve Theodore’nun annesi Renee Valentino’nun kız kardeşiydi. Diğer bir ifadeyle Anabelle Symour Theodore’nin teyzesiydi.
Aile ile başka bir bağlantısı olmamasına rağmen evin hanımı gibi davranamasının nedeni Renee Valentino’nun bıraktığı vasiyetti.
Kısaca ‘lütfen benim yerime çocuklarıma iyi bak’ idi.
Ve bu yüzden Anabelle Seymour Thedore ile ilgileniyordu ve 40 yaşında olmasına rağmen hiç evlenmemişti.
Theodore onun çocuğu olmamasına rağmen onu desteklediğini duymuştum. Belki de bu yüzden bana pek de nazik bakmıyordu.
Bakışlarından kaçınırken sessizce başımı eğdim. Beni iyi görmesini beklemiyordum ama şimdikinden daha fazla da nefret edilmek istemiyordum.
“...Valentino Düklüğüne hoşgeldin. Lily.” “Teşekkür ederim bayan Seymour. Size emanetim.”
Yine de beni böyle selamlaması iyi bir şey değil miydi? Halk, şövalyeler ve diğer pek çok insan bana pek kibar değildi bu yüzden rahatlamıştım.
“Elbette. Theo, merkez eve gidelim.” “Tamam. Teyze.”
Theodore resmi bir şekilde cevapladı ve bana baktı. Bir an için bakışları karmaşıktı.
Tek kelime etmeden sırtını bana dönemesini izlerken ben de hemen yürümeye başladım.
**
“Burası sizin kalacağınız oda Madam. Bir şeye ihtiyacınız olursa lütfen masanın yanındaki ipi çekmekte rahat olun. Başka bilmek istediğiniz bir şey var mı?”
“Hayır yeterli. Gidebilirsin.”
“Tamam. O zaman.”
Valentino evinin hizmetçilerinden bir beni hemen yatak oadısyla bağlantılı olab bir salona götürdü. O gittikten sonra dikkatlice etrafa baktım ve az çok renkli olan ama zarif odanın güzel bir ortamı vardı.
Beni zindanda tek kişilik bir hücreye atacaklarından endişeliydim ama bana normal bir oda verdikleri için memnundum.
Odamın hemen yanında kişisel nedimemin kalabileceği küçük bir oda vardı ve Charlotte burada bavulları boşaltıyordu.
Charlotte aslında düşük rütbeli bir hizmetçiydi ama bundan böyle benim özel nedimem olacaktı. Valentino mabeyincisine bundan bahsettiğimde pek memnun görünmüyordu.
‘Burada bana hizmet etmek isteyecek kimse yok değil mi?’
Charlotte’nin yetim ve düşük sınıf olması gerçeği beni ilgilendirmiyordu. Valentino malikanesindeki insanların birinin köklerinin değişmeyeceğini söyleyerek bana küfretmesinin de önemi yoktu.
Sadece bir hizmetçinin kızı olmamla ilgili sözleri işitmek bile beni artık incitmiyordu.
Zaten bir çok insan bunu söylerdi.
‘Şu andan itibaren...’
Yatağa uzandım ve tavana baktım ve düşüncelerimde kayboldum.
‘Diğer çiftler gibi iyi anlaşmak zor olur.’
Theodore bana gelmez. Bu gece, yarın ya da gelecekte başka bir gün.
Çoktan beni birgün boşayacağını biliyordum. Hayır, beni kendi elleriyle öldüreceği bir gelecek bile tahayyül edebiliyordum. Ama şu an beni öldürme niyeti yok gibi görünüyordu.
Ama asla bilemezsin. Belki fikrini değiştirir... ya da bayan Seymour belki de düklüğün sadık toprak sahipleri beni zehirler mi?
Ama ne zaman hayatım için endişelenmedim ki.
‘Biliyordum.’
Dudaklarıma sığ bir gülümseme yerleşti ve sadece bir köşesi yukarı kalktı.
‘Evlilikle Everett evinden kurtulmuş olsam da... hala talihsizlik içinde yürüyordum.’
Zaten biliyorum.
Hayatım nerede yanlış gitti? Bunu sayısız kez düşünmüştüm. Bir yerden başlamam gerekirse, belki de Everett ailesinin hizmetçisi olan annemin malikanede dolaşan bir yabancıyla yatıp bu yüzden beni doğurduğu zamandır. Aptalca, yabancının ona adını bile söylemeden çekip gideceğini düşünmedi.
Şimdi, babamın başka bir ülkenin kraliyet ailesinin bir üyesi olduğunu hayal bile demezdim. Böyle şeyleri ne kadar hayal edersem o kadar çok acı çekerim.
“...Bu evde ölelim.” Hiçbir şey denemeyeceğim. Hiçbir şey beklemeyeceğim. Hangi duygu ortaya çıkarsa çıksın hemen durdurup bastırmalıyım.
Bu yüzden kafamda beliren şeylerden kurtulmak akıllıca olacak- bana bakarken titreyen mavi gözler gibi.
Ve o gecenin kısa, yoğun ve hiçbir anlamı olmayan anılarından.
Ziyafet yeni Valentino Düşesini selamlamak içindi ama katılan insanlardan hiçbirinin beni hoş karşılamadığını söyleyebilirdim. Bakışları batıyordu.
Herkes benden nefret ediyordu. İlk bakışta onlardan bir merak ve sempati karışımı hissettimiştim ama bu olumlu türden değildi.
Valentino ailesinin hane reisi ve vassalları geniş ziyafet salonundaydı. Yüzüme bile bakmayan kocam... theodore yanımda oturuken ben kendimi çıkıntı gibi hissetmiştim.
Benden bu kadar mı nefret ediyorsun?
...farkında olmadan böyle şeyler düşündüm ama hemen aklım başıma geldi. Beyhude güldüm.
Elbette. Benden nefret etmeliydi. Ne zaman bana baksa everet ailesini hatırlar ve babamın yüzünü anımsardı. Ve bu sadece Theodore için değil buradaki herkes için geçerliydi...
....Everettlardan ne kadar nefret ediyorlardı?
Bu büyük hoş geldin ziyafeti, Valentino bölgesinin mevcut durumu göz önüne alındığında pek olası değildi bu yüzden Everett ailesinin etkisi altında olabilirlerdi.
Bunu düşününce midem bulandı. Bir an önce kaçmak istedim. Ama tahammül etmem gerekiyordu. Bunun yerine kim olduğuma bakmam gerekiyordu- bir kurban, böylece onlardan ayrı görülebilirdim...
“Yemek damak zevkine uymaış gibi görünüyor.”
O sırada alaycı bir ses duydum
“Bayan Everett.”
..Beni adımla ya da ‘karıcığım’ diye çağırmamıştı Bayan Everett demişti. Yan tarafa döndüm ve ona şaşırmış gözlerle baktım.
“Bunu sana şimdiden söylüyorum. Ama umarım bana yakın bir şekilde seslenmezsiniz Bayan Everett.” “...” “Ölene kadar bu evliliği sürdürmeye niyetim yok. Aynı şey senin için de geçerli. Birbirimizle uğraşmamıza gerek yok, o yüzden duygularımızı boşa harcamaktan kaçınalım. Anlıyor musun?”
Duygularımızı boşa harcamaktan kaçınalım demişti.
Diğer bir ifadeyle bizim aramızda bir ilişki olmayacak demek istemişti.... bu sürpriz olmadı ama garip bir şekilde kendisi bunu doğrulayınca... kalbim sızladı.
Hayır, karnımdı. Karnım ağrıyor olmalı. Aramızda kalbimi sızlatacak bir şey mi vardı? hayal görüyor olmalıyım.
Kısık bir sesle cevap verdim.
“Evet, anladım.”
“...Doğru. anlamalısın.” “...?”
Gümüş bir kadehteki meyve şarabını içerken şüpheyle ona baktım. İnce ayrıntıyı belirtmek için söylediklerimi tekrar mı ediyordu yoksa tavrında bir şey mi vardı... hayır gereksiz şeyler düşünmeye gerek yok.
Çünkü beni öldürmeyecek olması yeterince rahatlatcıydı.
Ziyafet iki saatten fazla sürdü. Odama döndüğümde Charlotte sıcak suyu hazırlamış beni bekliyordu. Hiçbir şey yemdiğimden olabilirdi ama hiç halim yoktu. Biraz tökezlediğimde Charlotte hemen kalkmama yardım etti.
“Küçük hanım? Oh, Madam iyi misiniz?” “...İyiyim. banyo yapıp dinlenmek istiyorum.” “Evet,her şeyi hazırladım. Lütfen banyoya geçin.”
Odadaki tek kişi Charlotteydi. Normalde onunla birlikte birkaç kişi daha olmalıydı, ama...
“Charlotte, banyoyu kendi kendine mi hazırladın?”
Banyoya girer girmez Charlotte’ye baktım ve ona sordum ve bunun üzerine Charlotte biraz irkildi. Çok geçmeden bakışlarını indirdi ve garip bir şekilde gülümsedi.
“Hayır Madam başka insanlar yardım etti. Ama herkes acil işleri olduğunu söyleyip ayrıldı ben tek kaldım.” “Yalan söylemene gerek yok Charlotte.” “...” “Buranın diğer hizmetçileri seni dışlıyorlar mı?”
Bunu sorduğumda Charlotte gözle görülür bir biçimde kızardı ve ifadesi sanki ağlayacakmış gibi oldu. Charlotte’nin dışlanmış gibi davranılmasının haksızlık olduğunu düşündüğünü düşündüm ama öyle değildi.
“Ben... ben iyiyim.gerçekten. madam. Her şeyi kendi kendime yapabilirim. Sadece... madam kötü şeyler duymamalı. Lütfen endişelenmeyin. Ben oldukça güçlüyüm.”
Göz yaşlarını tutuyormuş gibi görünüyordu, yumruğunu sıkarken gülümsedi. ve sırayla, patlamak üzere olan kahkahamı tuttum. İçimdeki öfke yükseldi.
“Doğru. Yani sen dışlandın.” “M-madan ben gerçekten...”
Charlotte on defadan fazla iyi olduğunu söyledi. Benim için endişeliydi. Hizmetçiler arasında bir güç mücadelesi varken Charlotte araya girip onu savunursam ona saldırılarına maruz kalacağını düşünüyordu. Bu yüzden kendi kendine acı çekiyordu.
“Neden endişeli olduğunu anlıyorum Charlotte.” “...” Kıyafetlerimi çıkardım ve küvete girdim ve sıcak su taştı.
“Yine de, benden nefret eden insanlarla dolu bu evde, ne olursa olsun bir rahatsızlığa neden olacağım. Ve daha çok nefret edileceğim.”
“Üzgünüm madam...” “Neden özür diliyorsun? Üzgün olan benim” “Hayır madam! Lütfen üzülmeyin! Sadece ... ben yetim olmaya alışkınım... yani ben dadece söylemek istiyorum..”
Charlotte anlamsız şeyler sözylüyordu. Benim için kendini feda etmeye çoktan karar vermiş gibiydi.
Ama bunu böyle bırakamazdım. Charlotte’nin bu şekilde dışlanması bana çok tanıdıktı. Ben de lily Everett olarak buna sayısız kez maruz kaldım.
Şimdi aynı durudaydık ama her zaman yanımda olan insanın acı çektiğini görmek- buna gözlerini yummak... zor olurdu.
Bu evde hiçbir şey yapmamayı planlamıştım.
“Charlotte, Everett evine geri dönmek ister misin?” “Pardon...? Şey ama neden aniden bunu sordunuz..” Charlotte sonunda ağladı ve acı bir sesle mırıldandı.
“Ben, Madamın yanında olmayı seviyorum. Geri dönersem beni hoş karşılayacak kimse de yok, orada kimse yanımda olmayacak...”
Bunu duyduktan sonra fark ettim.
Charlotte ile birlikte kalırken teselli bulan tek ben değilmişim.
Charlotte de benim yanımda teselli buluyormuş.
..biz birinin yaralarını saran kişilerdik.
“Tamam. Anladım.” “HİCC.” “Beni çok fazla önemsiyorsun.” “Madam...” “Biraz incimsem bir şey olmaz.”
Kendim için hiçbir şey yapmamaya çalıştım. Ancak benimle ilgilenen biri için öylece durmak zordu.
**
Sonraki sabah-
“Özel nedimeme yardım edecek iki nedime ve üç hizmetçi getirin.”
Ricam sanki onun beklentilerini aşmış gibi görünüyordu, ve Kahya bana bakarken gözleri büyüdü.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
