[color=var(--tw-prose-bold)]Bölüm 11: Mabel Hasta (4) Bakıcının dudaklarına neşeli bir gülümseme yayıldı; çünkü Oscar’ın davranışlarını sevimli ve son derece hoş bulmuştu.[/color] "Ter içinde bu soğuk havada dışarı çıkarsanız hasta olursunuz. Bir dahaki sefere bizimle gelebilirsiniz. Kendinizi fazla zorlamayın, Majesteleri." "…Ama… bu, Mabel’in ilk kez dışarı çıkışı. Kaçırmam mümkün değil." Oscar parlak bir gülümsemeyle elimi tuttu. "Bu onun dışarıdaki ilk hatırası olacak. Onu onunla birlikte yaşamak istiyorum. Sonuçta ben onun ağabeyiyim." Oscar’ın "ağabey" kelimesini bu kadar açık bir şekilde söylemesi beni tuhaf bir hisle doldurdu. Nasıl tepki vereceğimi bilemedim. İmparatoru ve Oscar’ı asla bir aile olarak düşünmemiştim, sevgilerini beklemek bir yana. Nasıl davranacağımı bilemiyordum... Emin değildim. Onlarla nasıl başa çıkacağımı bilmiyordum. Ama onlara soğuk davranamayacağımı biliyordum. Tam o sırada Xavier, ışıldayan bir bebek arabasıyla içeriye daldı. Eminim ki malzemeleri parçalanmış ulusal hazinelerden yapılmıştı. Bu bebek arabasını sadece birkaç yıl kullanacaktım… üzerine mücevherler ve süsler asmaya gerek var mıydı? Ve hizmetçilerden duyduğuma göre bebek arabasına büyü yapılmıştı, bu da çenemden bir damla düşmesine sebep oldu. Bakıcım beni aldı ve sanki hiçbir şeymiş gibi nazikçe bebek arabasına yerleştirdi. Bebek arabasının çatısını çıkararak kış rüzgarını durdurduktan ve beni bir battaniyeyle örttükten sonra memnun bir şekilde durdu. ’Çok… çok sıcak…’ "Öyleyse, gidelim mi?" Kıyafetler ve battaniyelerle donatılmış olan bakıcı, odadan çıkıp düşündüğümden çok daha geniş bir koridora girdi. Bebek olduğum için mi geniş görünüyordu, yoksa sarayın kendisi mi devasa büyüklükteydi? "Mabel, koridor bu kadar mı ilgini çekti?" "Auuw…" Hayallere dalmış bir şekilde etrafa bakarken Oscar’ın aniden sorduğu soru beni şaşırttı. ’Dürüst olmak gerekirse, evet, biraz merak etmiştim sadece.’ Sonuçta haftalardır içinde uyuduğum yatak odası dışında saraya dair hiçbir anım yoktu. "Keyifli, değil mi?" "Abuba…" (Hayır.) "Biliyordum, hoşuna giderdi." ’Peki… nasıl istersen düşün…’ Ve farkına varmadan nihayet dışarı adımımı atmıştım ve beni kışın soğuk rüzgarından oluşan devasa bir dalga vurdu. Sarayın sıcaklığını büyüyle kontrol ettiklerinden (görünüşe göre) dışarının soğukluğunu fark etmemiştim. "Auu!" (Soğuk.) Az önce söylediklerimi geri alıyorum. Buz gibi! "Majesteleri üşüyor gibi görünüyor." Xavier endişeli görünüyordu. Oscar hemen dış giysisini çıkarıp üzerime koydu. "…?" Bana şaşkınlıkla bakarken, Xavier’in de aynı şeyi yaptığını fark edemedim. O da dış giysisini çıkarıp Oscar’ınkilerin üzerine koydu. Lalima da aynısını yaptı. Hatta bakıcı bile! ’Göremiyorum…’ "Abubah…" (Göremiyorum…) "Şimdi sıcak oldun mu? Bu harika." Oscar’ın sıcak sesi, üzerimde biriken kıyafet dağlarının arasından kendini duyurmayı başardı. Kendimi sıcak hissetsem de… manzarayı görmeden dolaşmanın ilk deneyimimin amacını boşa çıkardığını düşündüm. Kafam karışıktı. Ve sonra, bebek arabası durdu. "Majesteleri, selamlar." "Mabel nerede?" "Bebek arabasında." Büyük bir el, üst üste dizilmiş dış giysileri hızlıca çekti. O el beni kaldırdı. Beni örten dış giysiler yere düştü. Ama imparator umursamadı. "Dışarıda eğlen ve sağ salim dön, Mabel." Mavi gözleri bana bakarken tatlı bir gülümseme yolladı. Ona aptallaşmış bir şekilde baktım, nasıl tepki vereceğimi bilemedim. Neyse ki, beni tekrar bebek arabasına koydu. Kendi dış giysisini çıkaracağını beklemiyordum. "…Majesteleri…?!" Arkasından gelen imparatorun yardımcısı şaşkınlıkla bağırarak yere kapandı. Ama imparator ona aldırış etmeden siyah dış giysisini üzerime örttü. "Eğlen, Mabel." Başımı okşadı ve sonra tam tersi yönde yürüyerek her saniye siluetini uzaklaştırdı. Konuşmaya cesaret edemeyen Lalima, dikkatlice ağzını açtı. "Madam, madam, Majestelerinin kıyafetleri büyülü malzemelerden yapılmamış mı?" "Evet… nadir ve değerli malzemelerden yapılmış. Onu böylece vereceğini düşünmemiştim." ’Vermek mi…? Sadece gelişigüzel fırlatıp gitti, değil mi?’ Beni örten giysilere baktım ve inceledim. Siyah kıyafet altın süslemelere sahipti ve kalın olduğu söylenemezdi. Buna rağmen hiç üşümüyordum ve oldukça sıcaktım. Bu sırada diğer dört kişi yere düşen kendi dış giysilerini yerden aldı. Durun… Yoksa diğerlerinin üzerime koyduğu dış giysilerden kıskanıp hemen onları atarak kendi giysisini mi koydu…? ’Eh, kesinlikle sıcak ama…’
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
