Bebek Tiran Bölüm 12 - Mabel Hasta mı? (5)
Bölüm 12: Mabel Hasta mı? (5)
Nehirin yüzeyi güneş ışığını yansıtıyordu. Kış manzarası büyüleyiciydi. Çiçekler henüz açmamış olsa da tomurcukları rüzgarla dans ediyordu. Dadı, yere bir mat serdi; o kadar düzgün bir şekilde yaptı ki tek bir kırışıklık bile yoktu. Beni bebek arabasından kaldırdı ve mata yatırdı.
Ağırlıktan dolayı sürekli yana doğru eğiliyor ve yatar pozisyona düşüyordum.
Oscar, beni kucağına almaya karar verdi.
"Mabel, dışarıda olmak güzel hissettirmiyor mu?"
Kıpırdamadan oturdum ve gözlerimi kırptım.
"Hmm… aslında bu da fena değil."
Lalima, Oscar’ın yanına oturdu ve yanımızda getirdiğimiz eşyaları düzenlerken gözlerini benden ayırmadı. Ancak, bir yandan da endişelerine yenik düşmekten kendini alamadı.
Lalima’ya baktı.
"Lalima, gözlerini ondan ayırma."
"Endişelenmeyin hanımefendi! Majestelerini yakından izleyeceğim. Ama hanımefendi, onun başından dolayı zorlandığını fark etmiyor musunuz? Ah, ne kadar tatlı!"
Lalima, yanaklarımı tuttu ve heyecanla bağırdı.
Xavier, Lalima’ya uyarıcı bir bakış attı.
"Bu gidişle asıl sorun çıkaran sen olacaksın."
"Beni sakar mı sanıyorsun?"
Birbirleriyle gayet iyi anlaşıyorlardı.
Bir esnemeyi bastırdım ve Oscar’ın bedenine yaslandım.
Gökyüzü üzerimde asılı duruyordu.
’Mavi.’
Gökyüzüne son baktığımda, gece yarısının karanlığında tek bir yıldız ışığı bile yoktu. O anı çok iyi hatırlıyordum… o harabe apartman… düştüğüm çatı… O zamandan bu yana çok geçmemişti ama sanki yıllar önceki bir hatıra gibi geliyordu. Asla unutamayacağım bir anıydı.
Geçmişi düşünürken gözlerim kapandı. Oscar, yavaşça fısıldadı.
"Mabel uykulu gibi görünüyor."
"Uwaa…"
…Hayır, öyle değil. Uykulu değildim, üzgündüm.
Derin bir iç çekiş bıraktım. Hüzünlü bir anı bile huzur içinde yaşatmıyorlardı.
Yapacak pek bir şeyim olmadığından Xavier’e baktım. Etrafımdaki şeyleri düzenlemekle meşguldü, aniden bağırdı ve ormanı işaret etti.
"…..Ne?"
Ne olmuş?
"Bu kutsal canavar!"
Kutsal canavar mı? Ah… Lalima ve Xavier’in kuzey ormanında bir yumurtadan çıkan altın rengi kutsal canavar hakkında tartıştıklarını hatırlıyorum. Kutsal canavar da ne? Bir kedi mi?
’Ben de görmek istiyorum!’
Her iki kolumu da uzatarak istek ve ihtiyaçlarımı ifade ettim, ama Oscar bana hiç dikkat etmedi.
Lalima ve Xavier tekrar tartışmaya başladılar.
"Cidden mi? Xavier, yalan uydurma. Bu numaralara kanmam!"
"Gerçek bu! Orada! Gidip kendin gör!"
"Orada yoksa bittin sen!"
Lalima, Xavier’e çıkışarak öne eğildi ve ayağa kalktı.
"Majesteleri, hadi bu saçmalığa bakalım."
"Tamam."
Lalima şikayet ederken, dadı bana doğru elini uzattı.
’Bekle… hepiniz bensiz mi gideceksiniz?’
Çırpındım ve kollarımı salladım. Dadının kucağına alınmayı reddetmeye çalıştım.
"Majesteleri, bir süre benimle kalmak ister misiniz? Majesteleri kediye bakmak istiyor."
"Waa…!"
Dadı yumuşak bir şekilde gülümsedi ve beni nazikçe kucakladı, ben ise elimden geldiğince çırpınarak memnuniyetsizliğimi ifade etmeye çalıştım.
’Ben de görmek istiyorum! Kutsal canavar…! Kedi!’
"Kiddy…!"
Ne kadar hareket edersem edeyim, dadı beni bırakmadı. Daha fazla dayanamadım ve olabildiğince yüksek bir ses çıkardım. Henüz iki aylıktım ve telaffuzum berbattı. İlk kelimemin "kedi" olması hayatımın en güzel anı değildi, ama umurumda değildi.
Ve o an fark ettim ki etrafımdaki her şey sessizleşmişti. Sessizliği Oscar bozdu.

"…..Mabel?"