• Novel
• 2 yıl önce

Sevgilim hafızasını kaybetti. Sıradan bir at kazasıydı. Ancak adam anılarıyla birlikte kişiliğini de kaybetmiş görünüyordu. Albrecht’in tarihinde hiç görülmemiş bir enkaz. "Toplanamayacak kadar güzel bir çöp." "Bir insan başarısız oldu. Sevgilim hakkındaki tüm söylentiler doğru muydu? Bu arada nişanlandı. Nişanlısının elini tutsa da, dudaklarını önümde ovuştursa da, hafızasını geri kazandığında oraya gidip onu döveceğimi düşünerek katlandım ama.... "Ben hamileyim. Onun çocuğu benim karnımda büyüyordu. Eğer gerçek ortaya çıkarsa sevgilimin nişanlısı beni öldürecekti. Bu nedenle sevgilimden ve onun biraz tuhaf bir kişiliğe sahip nişanlısından kaçmaya karar verdim. Son olarak, iletmek istediğim duyguları geride bıraktım. *** "Seni seviyorum, Yves. Beni terk mi edeceksin?" Hafızasını geri kazanan aşık sonunda yeniden ortaya çıktı. Dünyanın en güzel yüzüyle gözyaşı döktü. "Senin Theo’n, eğer senin tarafından sevilebilirse, göbeğini açan ve sevimli davranan iyi bir köpek olabilir. Bu yüzden beni terk etme." "Özür dilerim. Kötü köpekler sahiplerini ısırır." Bu kayıtsız cevap üzerine etrafındaki hava sanki derisini delip geçecekmiş gibi aniden keskin bir şekilde parçalandı. "......İyi davranacağım." Ah. Elimi tuttu ve kırmızı dudaklarının kenarlarını kıvırdı. "Isırmayan iyi bir köpek olacağım, ha? Efendim." Sert elinin tersiyle yanağımı okşayarak sırıttı. Çılgınlıkla parlayan altın rengi gözleri ince bir kıvrımla beni yakaladı.

5. Bölüm